سرخوشم از باده ای که یار دستم میدهد            جام اشکی که  سحر دلدار دستم میدهد

همرهان بار سفربستند ومن جا مانده ام            گفتم آخــر روسیاهی کـار دستم  میدهد

وای از نفسم که درراه خطا خوارم نمود            او بهــانه از ســر اجبــار دستم  میدهد

آنقــدر توجیه شیـطانـی بچیند روی هم             تا گنه را از سر اصـرار دستم  میدهد

معصیت کردن برایم عادتی گشته چرا؟             این بلا را  نفس با تکرار دستم میدهد

من گنه کارم ولی آخر به عشق فاطمه             برگ سبزی حضرت غفار دستم میدهد

ناز ساقی را به خون دل کشم تا لحظه ای             که سبـویی  لحـظـۀ دیـدار دستم میدهد

زیر دین کس نبــاشم تا دم جــان دادنم             جام کــوثــر حیدر کـرار دستــم میدهد

بوسه دارد دست آن ساقی که از روز ازل            بــاده را بی مـنّـت و آزار دستم میـدهد

در ازای هر علی گفتن به زهرایش قسم            جامی ازکوثر صدو ده بار دستم میدهد

دانم آخر حق زباب القبلۀ  کرب و بـلا            برگ تضمین امان از نار دستم  میدهد